Ilang araw na ako dito sa probinsiya upang magbakasyon at ipagdiwang ang Pasko at Bagong Taon. Masasabi kong napakasimple talaga ng buhay dito kumpara sa buhay ng mga taong taga-siyudad. Sa siyudad, maraming napakalapit na mga mall, maraming kainan, may internet kahit saan, at mas maraming channel sa cable TV.
Dito sa probinsiya, kailangan ko pang maglakad nang malayo para mag-internet, nakakapagod na, magbabayad pa ako. Dito sa probinsiya, ang layo ng mga mall, kailangan ko pang mag-dyip at mag-tricycle, eh ang liit din naman ng mga mall, walang magawa, walang mapagpilian. Dito sa probinsiya, ang kaunti ng channel sa cable TV, nakakasawang manood ng telebisyon, paulit-ulit lang. Pero dito sa probinsiya masarap magbakasyon dahil kahit maaraw ay malamig ang mga umaga't gabi, masarap ang simoy ng hangin, wala masyadong ingay at polusyon, at napakaganda pa ng mga tanawin, ilang lakad lang ako mula sa mga palayan at dagat.
Pero kahit napakasarap magbakasyon dito sa probinsiya, hindi pa rin ako masaya. Hindi na kasi ako sanay sa ganitong klase nang buhay na wala masyadong ginagawa, nakakatamad. Wala akong magawa kundi matulog, kumain, manuod ng telebisyon, paulit-ulit, nakakainis. Kahit nga noong Pasko, pagkatapos naming magsimba, natulog lang ako. Hay, buhay.
Kagabi lang, nanood ako ng balita. Isa sa mga balita ay nagsaad ng isang survey. Ayon sa SWS, 92% ng mga Pilipino (mula sa 1,500 respondents) ang naniniwala na may pag-asang dala ang bagong taon. Kung tutuusin, lagi namang may pag-asang dala ang bagong taon. Naniniwala ako sa kasabihang "habang may buhay, may pag-asa". Hindi ko alam kung sa akin lang ito nangyayari pero, bawat paglipat-taon (iyong oras ng medya noche at putukan) lagi na lang akong may nararamdamang kakaibang enerhiya na dumadaloy sa aking katawan na para akong nasa ulap, napapangiti na lang ako bigla. Alam ko ang corny pakinggan pero totoo iyon. Para sa akin, yung nararamdaman kong iyon ay yung pag-asa, pag-asa sa bagong taon.
Isa pang balita ay iyong tungkol sa mga taong naputukan. Lampas na sa isang daan ang mga naputukan, mayroon na ring nabiktima ng mga ligaw na bala, at mayroon na ring nabiktima ng watusi poisoning. Lampas isang daan na ang mga biktima at wala pang bagong taon, ang mga biktima pa ay karaniwang mga batang sampung taon pababa. Nakakainis, nakakaawa. Taon-taon lagi na lang ganito ang nangyayari, ang tigas talaga nang ulo natin, parang hindi na tayo natuto. Naisip ko tuloy na pagkatapos mamasko ng mga bata, ipambibili nila ng mga paputok ang mga pera nila, nagiging mas malaki tuloy ang posibilidad na maging biktima sila nang nasabing paputok. Aaminin ko na ako ang taong hindi mahilig sa paputok, tuwing bagong taon, natutuwa na akong may pailaw o kaya fireworks display, kapag may nagpapaputok, pumapasok ako sa loob ng bahay, ayoko din kasi ng amoy ng pulbura. Tuwing paglipat-taon din, nakatutok ako sa balita. Oo, pinapanood ko iyong mga balita sa mga ospital at mga naputukan. Napapanood ko ang mga bata at matatanda na duguan, umiiyak, ginagamot, at pinuputulan ng mga daliri. Naging dahilan ko ito upang hindi magpaputok. Ayokong mawalan ng isa o dalawang daliri para sa panandaliang saya na dulot ng paputok. Hindi ko alam kung may kakulangan ba ang mga magulang na pagsabihan ang mga anak nila na huwag magpaputok, o sadyang matigas lang talaga ang ulo ng kabataan ngayon, pero sana, huwag nang madagdagan ang mga biktima. Masayang magsimula ng bagong taon na kumpleto ang ating mga daliri at walang iyakan.
Isa pang balita na malamang ay paborito ng mga Pinoy ay yung mga swerte at malas sa taong darating. Sabi ng mga Tsino, Year of the Earth Ox raw ang 2009. Ang ox daw ay sumisentro sa paggawa at pagtatrabaho. Sana ngayong taon, umayos na ang ekonomiya ng Pilipinas at magbago na rin ang mga kurakot na pulitiko (sana ipamigay na lang nila ang kinurakot nilang pera sa mga mahirap para lahat ay masaya). Sinabi rin ang mga taong swerte at malas ngayong taon. Swerte daw ang mga taong ipinanganak ng Year of the Horse at Year of the Rat, at malas daw ang mga taong ipinanganak ng Year of the Sheep. ANAK NG TUPA, EH YEAR OF THE SHEEP AKO, NAKAKAINIS! Nalulungkot pa rin ako hanggang ngayon, malas ako sa susunod na taon. Pero, sabi nga ng simbahan, walang malas o swerte sa mata ng Diyos. Natuwa ako ng kaunti, pero nalungkot ulit, iniisip ko kasi ang mga posibilidad kung paano ako mamalasin. Pero, kahit ano man ang sabihin ng Feng Shui na iyan, sa Diyos ako maniniwala, alam kong hindi niya ako papabayaan, at alam ko na kahit anumang pagsubok ang ibigay niya ay kaya kong lampasan!
Sana sa bagong taon, magkaroon tayo ng pag-asa, pag-asa sa ating sarili, sa ating bansa, at sa buong mundo, at maniwala tayo sa Diyos dahil kahit malas man tayo o swerte sabi ng Feng Shui, maniwala tayo na lagi Siyang nasa tabi natin, ginagabayan tayo bawat araw ng habangbuhay.
Dito sa probinsiya, kailangan ko pang maglakad nang malayo para mag-internet, nakakapagod na, magbabayad pa ako. Dito sa probinsiya, ang layo ng mga mall, kailangan ko pang mag-dyip at mag-tricycle, eh ang liit din naman ng mga mall, walang magawa, walang mapagpilian. Dito sa probinsiya, ang kaunti ng channel sa cable TV, nakakasawang manood ng telebisyon, paulit-ulit lang. Pero dito sa probinsiya masarap magbakasyon dahil kahit maaraw ay malamig ang mga umaga't gabi, masarap ang simoy ng hangin, wala masyadong ingay at polusyon, at napakaganda pa ng mga tanawin, ilang lakad lang ako mula sa mga palayan at dagat.
Pero kahit napakasarap magbakasyon dito sa probinsiya, hindi pa rin ako masaya. Hindi na kasi ako sanay sa ganitong klase nang buhay na wala masyadong ginagawa, nakakatamad. Wala akong magawa kundi matulog, kumain, manuod ng telebisyon, paulit-ulit, nakakainis. Kahit nga noong Pasko, pagkatapos naming magsimba, natulog lang ako. Hay, buhay.
Kagabi lang, nanood ako ng balita. Isa sa mga balita ay nagsaad ng isang survey. Ayon sa SWS, 92% ng mga Pilipino (mula sa 1,500 respondents) ang naniniwala na may pag-asang dala ang bagong taon. Kung tutuusin, lagi namang may pag-asang dala ang bagong taon. Naniniwala ako sa kasabihang "habang may buhay, may pag-asa". Hindi ko alam kung sa akin lang ito nangyayari pero, bawat paglipat-taon (iyong oras ng medya noche at putukan) lagi na lang akong may nararamdamang kakaibang enerhiya na dumadaloy sa aking katawan na para akong nasa ulap, napapangiti na lang ako bigla. Alam ko ang corny pakinggan pero totoo iyon. Para sa akin, yung nararamdaman kong iyon ay yung pag-asa, pag-asa sa bagong taon.
Isa pang balita ay iyong tungkol sa mga taong naputukan. Lampas na sa isang daan ang mga naputukan, mayroon na ring nabiktima ng mga ligaw na bala, at mayroon na ring nabiktima ng watusi poisoning. Lampas isang daan na ang mga biktima at wala pang bagong taon, ang mga biktima pa ay karaniwang mga batang sampung taon pababa. Nakakainis, nakakaawa. Taon-taon lagi na lang ganito ang nangyayari, ang tigas talaga nang ulo natin, parang hindi na tayo natuto. Naisip ko tuloy na pagkatapos mamasko ng mga bata, ipambibili nila ng mga paputok ang mga pera nila, nagiging mas malaki tuloy ang posibilidad na maging biktima sila nang nasabing paputok. Aaminin ko na ako ang taong hindi mahilig sa paputok, tuwing bagong taon, natutuwa na akong may pailaw o kaya fireworks display, kapag may nagpapaputok, pumapasok ako sa loob ng bahay, ayoko din kasi ng amoy ng pulbura. Tuwing paglipat-taon din, nakatutok ako sa balita. Oo, pinapanood ko iyong mga balita sa mga ospital at mga naputukan. Napapanood ko ang mga bata at matatanda na duguan, umiiyak, ginagamot, at pinuputulan ng mga daliri. Naging dahilan ko ito upang hindi magpaputok. Ayokong mawalan ng isa o dalawang daliri para sa panandaliang saya na dulot ng paputok. Hindi ko alam kung may kakulangan ba ang mga magulang na pagsabihan ang mga anak nila na huwag magpaputok, o sadyang matigas lang talaga ang ulo ng kabataan ngayon, pero sana, huwag nang madagdagan ang mga biktima. Masayang magsimula ng bagong taon na kumpleto ang ating mga daliri at walang iyakan.
Isa pang balita na malamang ay paborito ng mga Pinoy ay yung mga swerte at malas sa taong darating. Sabi ng mga Tsino, Year of the Earth Ox raw ang 2009. Ang ox daw ay sumisentro sa paggawa at pagtatrabaho. Sana ngayong taon, umayos na ang ekonomiya ng Pilipinas at magbago na rin ang mga kurakot na pulitiko (sana ipamigay na lang nila ang kinurakot nilang pera sa mga mahirap para lahat ay masaya). Sinabi rin ang mga taong swerte at malas ngayong taon. Swerte daw ang mga taong ipinanganak ng Year of the Horse at Year of the Rat, at malas daw ang mga taong ipinanganak ng Year of the Sheep. ANAK NG TUPA, EH YEAR OF THE SHEEP AKO, NAKAKAINIS! Nalulungkot pa rin ako hanggang ngayon, malas ako sa susunod na taon. Pero, sabi nga ng simbahan, walang malas o swerte sa mata ng Diyos. Natuwa ako ng kaunti, pero nalungkot ulit, iniisip ko kasi ang mga posibilidad kung paano ako mamalasin. Pero, kahit ano man ang sabihin ng Feng Shui na iyan, sa Diyos ako maniniwala, alam kong hindi niya ako papabayaan, at alam ko na kahit anumang pagsubok ang ibigay niya ay kaya kong lampasan!
Sana sa bagong taon, magkaroon tayo ng pag-asa, pag-asa sa ating sarili, sa ating bansa, at sa buong mundo, at maniwala tayo sa Diyos dahil kahit malas man tayo o swerte sabi ng Feng Shui, maniwala tayo na lagi Siyang nasa tabi natin, ginagabayan tayo bawat araw ng habangbuhay.
MASAYA AT MAPAYAPANG BAGONG TAON SA INYONG LAHAT!
(TANDAAN: HUWAG MAGPAPUTOK!)
(TANDAAN: HUWAG MAGPAPUTOK!)
No comments:
Post a Comment