Matagal na rin akong naninirahan sa kalsadang ito pero ngayon ko lamang nakikita ang totoong kulay nito. Masasabi ko na hindi lamang ito basta-bastang kalsada na napapamudmuran ng kabila't kanang mga tirahan, dormitoryo, at establisamiyento, kundi isa itong kakaibang kultura at karanasan na talaga namang buhay na buhay pagsapit ng dilim.
Ngayong linggo, dalawang beses na akong nakapunta sa puso ng Nakpil kasama ang aking kaibigan. Mula sa isang mahabang gabi ng pag-aaral sa mga kapihan, naisipan naming dumaan sa nasabing lugar sa hindi ko malamang kadahilanan. Sa bukana pa lamang ay makikita na ang mga kainan katabi ng kalsada - maraming tao, maingay. Naglakad pa kami at binulaga naman kami ng kabi-kabilang mga bars - mas maraming tao, mas maingay, mas mailaw. Ganito kilala ang Nakpil, Malate - kabi-kabilang bars, disco, at kainan na buhay na buhay tuwing gabi, ika nga, sikat ito sa night life.
Kanina lamang, dumaan kami ng aking kaibigan sa nasabing lugar at talaga namang napakaraming tao, at karamihan ay kalalakihan. Pero napatanong kami sa isa't isa - lalaki nga ba? Hindi naman sa nanghuhusga ako ngunit sa aking palagay, halos lahat sa populasyon na naroon ay mga bakla, bading, homosexual, o kung ano mang gusto mong itawag sa kanila. Sabi ng kaibigan ko, sikat daw ang Nakpil sa mga gay bar nito. Kung base rin naman sa libro na aking nabasa (na isa rin sa aking mga paborito), ang Orosa-Nakpil, Malate ni Louie Mar Gangcuangco, kung saan ang ang pangunahing lokasyon ng storya ay sa nasabing lugar, mukhang naglipana nga ang mga gay bar doon.
Kahit gaano man kagwapo ang mga lalaki na nakakasalubong at nakikita ko kanina, napapaisip rin ako kung tunay na lalaki nga ba talaga sila o sadyang pusong babae rin tulad ko. Minsan, nakakatuwang isipin na kung sino pa ang lalaki, siya pa ang nagkakaroon ng boyfriend, talo pa kaming mga babae na napakatagal nang naghihintay para sa inaasam-asam na pagmamahal.
Mukhang ganito na talaga ang buhay mula ngayon. Buti pa ang mga bakla, may mga gwapong boyfriend. Ako, heto, nababagot na sa kahihintay. Hay, buhay nga naman, minsan nakakainis, minsan nagpapatawa.
Ngayong linggo, dalawang beses na akong nakapunta sa puso ng Nakpil kasama ang aking kaibigan. Mula sa isang mahabang gabi ng pag-aaral sa mga kapihan, naisipan naming dumaan sa nasabing lugar sa hindi ko malamang kadahilanan. Sa bukana pa lamang ay makikita na ang mga kainan katabi ng kalsada - maraming tao, maingay. Naglakad pa kami at binulaga naman kami ng kabi-kabilang mga bars - mas maraming tao, mas maingay, mas mailaw. Ganito kilala ang Nakpil, Malate - kabi-kabilang bars, disco, at kainan na buhay na buhay tuwing gabi, ika nga, sikat ito sa night life.
Kanina lamang, dumaan kami ng aking kaibigan sa nasabing lugar at talaga namang napakaraming tao, at karamihan ay kalalakihan. Pero napatanong kami sa isa't isa - lalaki nga ba? Hindi naman sa nanghuhusga ako ngunit sa aking palagay, halos lahat sa populasyon na naroon ay mga bakla, bading, homosexual, o kung ano mang gusto mong itawag sa kanila. Sabi ng kaibigan ko, sikat daw ang Nakpil sa mga gay bar nito. Kung base rin naman sa libro na aking nabasa (na isa rin sa aking mga paborito), ang Orosa-Nakpil, Malate ni Louie Mar Gangcuangco, kung saan ang ang pangunahing lokasyon ng storya ay sa nasabing lugar, mukhang naglipana nga ang mga gay bar doon.
Kahit gaano man kagwapo ang mga lalaki na nakakasalubong at nakikita ko kanina, napapaisip rin ako kung tunay na lalaki nga ba talaga sila o sadyang pusong babae rin tulad ko. Minsan, nakakatuwang isipin na kung sino pa ang lalaki, siya pa ang nagkakaroon ng boyfriend, talo pa kaming mga babae na napakatagal nang naghihintay para sa inaasam-asam na pagmamahal.
Mukhang ganito na talaga ang buhay mula ngayon. Buti pa ang mga bakla, may mga gwapong boyfriend. Ako, heto, nababagot na sa kahihintay. Hay, buhay nga naman, minsan nakakainis, minsan nagpapatawa.
